Prolog.

Nie najnowszy samochód zatrzymał się przed bramą wjazdową. Wysiadasz z niego, a twoje ciało oblewa zimniejszy podmuch wiatru. Nie jesteś pewna, czy to właśnie to miejsce, do którego zmierzasz, jest dla ciebie przeznaczone. W zasadzie to od jakiegoś momentu nie jesteś pewna niczego. W zasadzie twoje życie do tej pory opierało się tylko na studiach i jak najlepszych poszczególnych zaliczeniach i kolokwiach. Lecz teraz wszystko w twoim życiu uległo zmianie. Zdałaś ostatni egzamin i całe studenckie życie zamieniło się w jeden świstek papieru, że je ukończyłaś z wyróżnieniem.

Od ośmiu lat nie byłaś na żadnym meczu, nie miałaś odwagi wejść na żadną halę. Nie miałaś, gdyż każde spojrzenie w kierunku budynku, gdzie mogą być rozgrywane mecze siatkówki od razu powodowało rwące potoki twoich łez. A ty nie chcesz już płakać. Chcesz podziwiać jak przyjaciel twojego brata gra z jego numerkiem na koszulce i sprawia, że ludzie nadal pamiętają o człowieku z nazwiskiem Gołaś na plecach. Pamiętają o genialnej osobie, jaką był twój brat. Pamiętają o tragedii, jaka przydarzyła się twojej rodzinie.

Do tej pory stroniłaś od siatkówki. Odcięłaś się, bo zabrała ci brata. Może nawet nie ta piękna gra ci go zabrała, lecz przypadek, ale w twojej głowie ułożył się obraz, że to właśnie ta dyscyplina. Że to właśnie wasza ukochana siatkówka rozdzieliła was na zawsze. Twoje oczy zapełniły się łzami, gdy widziałaś całą reprezentację w takich samych strojach podczas dekoracji MŚ, na które przecież twój brat miał pojechać i zdobyć z nimi ten medal. Lecz każdy następny mecz był dla ciebie katorgą. Najpierw przestała przychodzić na hale siatkarskie. Potem oglądałaś spotkania tylko w telewizji, aż w końcu przestałaś nawet to robić.

Teraz wiesz, że straciłaś coś. Straciłaś dawną siebie. Tę roześmianą i szczęśliwą dziewczynę  która dała by się poćwiartować za boiskowych kolegów i przyjaciół brata, którzy stawali się z czasem i twoimi przyjaciółmi. Szczera nastolatka, jaką byłaś osiem lat temu, zniknęła w jednym momencie. Teraz wiesz, że musisz stawić żuciu czoła i iść dalej. Nie patrzeć za siebie w bolącą przeszłość  Pamiętać, lecz nie wypominać. Nadal za nim tęsknić, ale zacząć powracać do dawnego życia. Żyć.

Zaciskasz zęby, przechodzisz przez ulicę i stajesz przed drzwiami Podpromia. Potwierdziłaś, że będziesz, więc zawrócenie do Krakowa, gdzie studiowałaś i mieszkałaś przez ostatnie pięć lat, nie ma sensu. Widzisz wesołych i szczęśliwych ludzi wchodzących do środka, a sama nie możesz przekroczyć drzwi budynku. Boisz się. Boisz się tego, że na widok Krzyśka grającego z "16" na plecach rozpłaczesz się. Boisz się, lecz musisz podołać. Wchodzisz, cicho szepcząc...

- Niech się dzieje to, co uznasz za słuszne, braciszku...

~*~

Dzuzeppe: Witam wszystkich na pierwszym wspólnym projekcie z Ewą ;)

Historia Kasi i Zbyszka to coś, co zrodziło się w naszych głowach już ponad pół roku temu, jednak teraz wreszcie przyszedł czas, by rozpocząć publikacje. Mam nadzieję, że Ewa wytrzyma z moimi "pisarskimi humorkami", kiedy to wyłączam się jakby z tego świata i dotrwamy razem do końca, a potem zaczynimy kolejną już wspólną historię, którą piszemy ;)

Ściskam was i mam nadzieję, że jest u was choć trochę zimniej niż u mnie w łódzkim ;))

Edit. Prolog miał się pojawić już wczoraj, ale imieniny miałam ^^
Edit2. Gdyby  ktoś coś, to Żądza Dziewiętnasta ;)

  Evi: Ja również witam was wszystkich i dziękuję za obecność. Dziękuję też Dzuzeppe, która zgodziła się zrealizować ten projekt. Zależało nam na czymś oryginalnym, na historii nie podobnej do żadnej innej. Obecnie jest coraz więcej blogów, dlatego o tą niepowtarzalność coraz trudniej. Mam jednak nadzieję, że nie zawiedziemy waszych oczekiwań. Mam też nadzieję, że moja kochana współautorka wytrzyma ze mną, z moim częstym brakiem weny. Hmmm teraz to chyba tyle chciałabym powiedzieć...

 Trzymajcie się i cieszcie ostatnim miesiącem wakacji!

Jeśli jesteś zainteresowana dalszym rozwojem akcji, prosimy, wpisz się na listę informowanych, najlepiej podając numer gadu bezpośrednio w komentarzu.